Schreierstoren:
Iedereen die weleens hier langs heeft gelopen kent hem wel; de schreierstoren. Veel mensen denken
dat de toren zijn naam dankt aan de vrouwen die hier vroeger hun mannen kwamen uitzwaaien.
Natuurlijk moesten de meeste vrouwen huilen en daarom de naam schreierstoren (schreien=huilen).
Maar waarschijnlijk klopt die redenering niet.
De schreierstoren is gebouwd in 1478 en het maakte deel uit van de stadsmuur van Amsterdam, en
hij stond in het water! Het was toen een belangrijke toren voor de verdediging van Amsterdam. Het
heette vroeger de Schrayershoucktoren, want schray betekende recht. Die naam is erg passend want
de toren stond op een hoek van de muur.
Toen de Schreierstoren zijn verdedigende werking had verloren werd het een havenkantoor. Het
deed tot 1960 dienst als havenkantoor. In 1960 is de Schreierstoren gerestaureerd. En tegenwoordig
is het een restaurant.
Huis van Michiel de Ruyter:
Stel je voor: Het is dinsdag 6 september 1672. Het is lekker rustig, het zonnetje schijnt, en je zit
hierbinnen lekker je ding te doen. Plotseling staat er een boze menigte voor je huis. Dat overkwam
mevrouw de Ruyter.
Twee weken tevoren waren de gebroeders Witt gelyncht. De bevolking dacht dat de gebroeders Witt
samenwerkten met de Engelsen en de Fransen, dus daarom zijn ze gelyncht. Michiel de Ruyter was
een vriend van de gebroeders Witt, en daarom wilde het volk hem ook dood.
Buurman Smit was een ver familielid van de familie de Ruyter. Hij is daarom gaan kijken bij het huis
van Michiel de Ruyter. Toen hij binnenstapte wilde mevrouw de Ruyter net de deuren en ramen
sluiten. Maar buurman Smit raadde dat af. Hij zei dat ze naar buiten moest gaan en de mensen
toespreken, dan zou hij hulp halen.
Een klein uurtje later kwam hij terug met zijn eigen schutters. Hij probeerde de menigte te verjagen
maar dat lukte hem niet. Opeens voer er een schip langs. Buurman Smit riep de schipper en vroeg
om hulp. Op het schip werden zes kanonnen geladen. Op datzelfde ogenblik kwam een groep ruiters
van het stadsbestuur van Amsterdam. De menigte kon deze overmacht nooit aan. Dat beseften ze
zelf ook. Daarom gingen ze weg.